Sinds de Russische invasie woonde Valentin Siniy op vier verschillende plekken. Noodgedwongen weg van zijn geliefde Zwarte Zee, waar zijn organisatie een Bijbelschool runde. Met zijn gezin vluchtte hij naar het relatief veilige westen van Oekraïne waar hij 14 maanden verbleef. Inmiddels zijn de Bijbelschool en sociale activiteiten verplaatst naar de hoofdstad Kyiv. Hier stuurt hij zijn medewerkers aan namens de organisatie TCI, één van de partners van World Partners.
Na de zomer zijn we opnieuw naar de hoofdstad gegaan en huren een faculteit vanuit waar we onze werkzaamheden verrichten. De ‘oude bibliotheek’ is verloren gegaan met meer dan 15.000 boeken door de Russische bezetting. Onlangs kregen we de toezegging van een Amerikaanse universiteit, The Lincoln University in California. Zij verschepen binnenkort 2500 Engelse christelijke boeken naar Oekraïne. Dat zie ik als een enorme zegen voor de docenten en (toekomstige) studenten aan de Bijbelschool.
Veel mensen ontvluchtten de oorlog in Oekraïne en blijven langer weg. Dat betekent ook dat er veel christenen naar het buitenland vertrokken. Met name aan het begin van de invasie, nu bijna drie jaar geleden. Toen vertrokken er ruim 500 protestante predikanten. Toch bleef het aantal kerkgangers gelijk doordat er veel nieuwe gelovigen waren. Die namen als het ware hun plek in.
Aantal procent christenen in Oekraïne:
- 65% in 2022 voor de invasie
- 75% in 2023 (groei van 10%)
- 70% in 2024 (daling van 5%)
Ten tijde van de invasie en het kwartaal erna zagen we een toename van geloofsactiviteiten. Mensen zochten en vonden hun houvast in het christelijk geloof. Dat heeft een sterke culturele historie. Vandaag de dag, bijna drie jaar na de invasie, zijn veel Oekraïners ‘gewend geraakt’ aan de staat van beleg, luchtalarmen en waarschuwingsapps. Er is veel nood, ook op geestelijk gebied. Onze natie heeft een collectief hoog stressniveau. En het lijkt wel of stress de leegte opvult die God ook graag wil opvullen én wegnemen, maar je moet het wel willen zien. Mijn landgenoten zoeken minder naar God en wachten meer af.
Lees ook het eerdere artikel van Valentin toen hij een jaar geleden in Nederland was.
Is de komende winter anders dan de voorgaande?
Vorig jaar konden we op een grotere schaal hulp bieden dan nu. We konden veel huizen herstellen met fondsen en geld uit het buitenland. Door bommen vernielde huizen repareerden we. We knapten slaap- woon- en badkamers op. We tegelden schilderden en meubileerden. Ook na de watervloed toen de Kachovka-dam doorbrak op 6 juni 2023. Een bewoner vatte het gevat samen: “Was het schieten eindelijk voorbij, toen kwam de watervloed” Inmiddels is het droog, maar zijn er in Kherson dagelijkse drone-aanvallen op alles wat beweegt. De oorlog blijft.
De komende winter wordt het project waarschijnlijk afgeschaald ten opzichte van de winter ervoor. We focussen ons nu op het herstellen van glaswerk van de ramen die door de luchtdruk en projectielen zijn beschadigd. Met een stevig soort plastic bieden we een noodoplossing, zodat de huizen warmer én bewoonbaar blijven. Vorig jaar hielpen we 12 gezinnen met veel grotere noden. Dit jaar willen we zo’n 52 gezinnen helpen om 200 ramen en deuren ‘terug te plaatsen’. Elke dag, ook deze maand, helpen we waar nodig.
Hoe gaat het met de fondsenwerving?
Het is moeilijker om inkomsten te krijgen. Dat komt denk ik door de duur van de oorlog en omdat de (pers)aandacht verlegd wordt. Maar de nood is concreter en nog steeds even hoog. Met name in de regio’s rondom het front, Kherson, Nikolav en Dniepr wordt hulp aangeboden door TCI.
Dagelijks is er een hoge mate van ‘oorlogsstress’. Hoe ga je daarmee om?
Je raakt gewend aan de oorlog. De grootste zorg hebben veel mensen om hun geliefden. Hoe gaat het met hun? Zal er geen (afzwaaiende) raket hun treffen, ook al wonen ze in het relatief veilige westen? Een andere uitdaging voor iedereen zijn de constante ‘powerbrakes’. Als de stroom uitvalt omdat het elektriciteitsnet wordt geraakt, zijn we minder productief en kunnen lastig communiceren. Het is een dagelijks probleem voor ons. Het blijft een uitdaging om daar goed mee om te gaan.
Ik ben dankbaar voor de partners waar we al bijna drie jaar, (noodgedwongen) mee optrekken. Ik zie dat we tot zegen mogen zijn van veel landgenoten die lijden onder het juk van de oorlog, van geliefden die wegvallen en/of de stijgende uitgaven.
We weten niet wanneer en hoe de oorlog zal eindigen. Dat is een onzekere factor die we meedragen. Vrede staat voor mij ook voor gerechtigheid. Wat ons nu overkomt is onrecht zonder christelijke moraal. Als we nu vrede sluiten ben ik bang dat we onze christelijke waarden opgeven. Onlangs las ik het verhaal van Kaïn en Abel, twee broers waarbij de ene de ander dood slaat. Dat was toen onrecht, maar datzelfde onrecht voel ik ook. Ik vecht voor de christelijke belangen en kom daarvoor op. Soms raken we ontmoedigd, maar ik wil niet stil blijven zitten afwachten en kijken. Ik wil doorgaan met de strijd die er is. Ik ben blij dat ik onderdeel mag zijn van de humanitaire hulp die we kunnen bieden aan landgenoten die het ontzettend hard nodig hebben.
Valentins gebedspunten:
- Bid voor bescherming (in de schuilplekken) als de bommen vallen,
- Bid voor geestelijke en emotionele genezing voor getraumatiseerde landgenoten,
- Bid voor de weduwen, dat ze hun heil zoeken bij God,
- Bid voor TCI voor nieuwe partnership-mogelijkheden.