Anna Petrivna, 85, is gevlucht uit het dorp Zarichne bij Lyman (regio Donetsk). Op 22 april 2022 vluchtte ze met haar zoon, haar dochter Iryna en haar gezin.
Anna vertelt:
Toen we vluchtten, konden we niets meenemen behalve wat documenten en kleding. We moesten alles thuislaten, onze kippen en varkens, onze hele boerderij. Mijn dochter, Iryna, moest haar eigen bedrijf verlaten. Haar winkel en garage zijn afgebrand. Alleen haar appartement in Lyman is nog intact. Toen ze haar buurman belde, bleek dat hij daar alleen was achtergebleven met zijn gezin en het 5 verdiepingen tellende appartementencomplex bewaakte tegen plunderaars. Hij liet niemand binnen, bang om bestolen te worden. Mijn zoon had een benzinestation – hij repareerde auto’s. Ook hij liet alles achter. Al die auto’s zijn gestolen, hij heeft niets meer. Hij is met ons en zijn gezin gevlucht.
‘God verhoedde dat iemand dat moet ervaren’
Vluchten was een nachtmerrie. God verhoedde dat iemand dat moet ervaren. Om ons heen zagen we tanks rondrijden en we hoorden voortdurend beschietingen. Op weg naar Slavyansk (35km) renden we door lege velden, zonder een enkele auto of persoon. Veld na veld. Nadat we Slavyansk hadden bereikt, vluchtten we door naar Kramatorsk (nog eens 50 km). Al die tijd dacht ik: “Al zouden we in de velden moeten leven, ik moet er alles aan doen om weg te komen van die beschietingen.”
‘Aangekomen in Kramatorsk verhuisden we van plaats naar plaats’
Toen we in Kramatorsk aankwamen, verhuisden we van plaats naar plaats, omdat het moeilijk is er een vaste verblijfplaats te vinden. Eerst lieten sommige mensen ons in een oud gebouw in Bohuslav wonen. Er kropen ratten over de hele vloer. Gelukkig konden we verhuizen naar een tweede huis, dat we mochten huren. Nu verkopen de eigenaren dat huis echter en kregen we te horen dat we voor 1 mei moesten verhuizen. We vertrokken eerder en vonden een appartement in Pavdograd. Nu huren we een appartement op de 3e verdieping, maar ik ben te bang om de trap op te lopen. Ik kruip op handen en voeten naar de 3e verdieping. Samen met mijn dochter, schoonzoon en kleinzoon leven we hier van mijn pensioen en uitkering. Mijn andere zoon is nog steeds in Boguslav en we zoeken nu een plek voor hem.
‘Ik dacht dat ik mijn achterkleinzoon zag lopen’
Ik voel veel verdriet om de dochter van mijn zoon en haar zoontje, dus mijn kleindochter en achterkleinzoon. Ze zijn in Lyman gebleven en we kunnen helemaal geen contact met ze krijgen. Gisteren zag ik een jongen die zo veel op mijn achterkleinzoon leek, dat ik moest huilen, want ik weet niet waar ze zijn en hoe het met ze gaat. Ik mis hen heel erg. Mijn grootste wens is om mijn familieleden die in het oorlogsgebied zijn achtergebleven te zien en te weten of ze nog in leven zijn.
Anna bedankt voor alle hulp van zorgzame mensen
In deze moeilijke tijd willen we u bedanken voor de hulp van de organisatie “Heritage for needs”. Op dit moment is alles erg duur in winkels, en ook voor huisvesting moet je veel betalen. Het is erg moeilijk om aan werk te komen, en om te overleven moeten mensen en zelfs kinderen meer dan één baan hebben. Mijn pensioen is mager, er is niet genoeg eten. We danken de zorgzame mensen die meel en aardappelen stuurden. Ze hebben ons enorm geholpen.